BARABANDA
* PAPUGA TARCZOWA*
"POLYTELIS SWANSONII"

Papuga tarczowa (polytelis swansonii) ma długość ciała około 40 cm, z czego prawie połowa tej długości przypada na ogon .Miejscem występowania tych pięknych papug jest kontynent Australijski . Papugi te z natury nie są hałaśliwe i nie niszczą drewnianych elementów woliery, ale są za to bardzo ruchliwe i płochliwe. Woliera dla nich powinna mieć długość co najmniej około 4 metrów i być częściowo zadaszona oraz osłonieta od wiatrów. Barabandy są dobrymi lotnikami i w ich wolierach nie powinno być gąszczu gałęzi, gdyż ptaki będąc spłoszone mogły by się o nie porozbijać. W konsekfencji czego mogło by dojść do urazów kończyn, skrzydeł lub głowy, a nawet nagłych paraliży i śmierci ptaka.
Ptaki te są żywotne i nie jednokrotnie w niewoli dożywaja wieku 20-tu lat, odchowując w odpowiednich warunkach nawet sporą gromadke potomstwa.
Dymorfizm płciowy jest u tych ptaków wyrażnie zaznaczony. Głównym ubarwieniem u tych papug jest kolor zielony w odcieniach. Samczyk ma dziób koloru czerwonego, czoło jest u niego żółte z lekkim zabarwieniem czerwieni, gardło aż do piersi jest też w kolorze żółtym, a na samej piersi rozciąga się w kształcie sierpu księżyca-czerwony pas.
Grzbiet, kark, brzuch i skrzydła są koloru zielonego. Pióra ogonowe z wierzchniej strony mają kolor zielony z lekkim niebieskim nalotem, a ze spodniej strony sa zabarwione nz czarno.
W ubarwieniu samiczki dominuje kolor zielony w różnych odcieniach. Brak jest u niej jakich kolwiek ozdób na głowie.
Pióra ogonowe w jej dolnej części i od strony wewnetrznej są koloru różowego, na zewnętrznej zaś czarnego.Skoki są zabarwione na czerwono.
Okres lęgowy u tych papug zaczyna się w drugiej połowie kwietnia. W tym momencie samczyk zaczyna się popisywać przed swoja wybranką, przelatując z gałęzi na gałąż, podskakując na niej i z energicznym pionowym ruchem głowy podśpiewuje. W trakcie tego podniecenia żółty kolor jego tęczóki rozszerza sie i zwęrza.
Po zaakceptowaniu przez samiczkę zalotów, dochodzi do kopulacji co ma miejsce wczesnym rankiem lub póżnym wieczorem.
Papugi te na miejsce lęgowe wybierają głębokie budki,a jeszcze lepiej naturalne pnie drzew. Ich wymiary powinny wynosić co najmniej 60 cm wysokości, a podstawa budki powinna mieć wymiary 25x25 cm. Budkę wyposażamy wewnątrz w drabinkę umożliwiającą swobodne schodzenie samicy, co uniemożliwi jej wskakiwanie i tłuczenie jajek. Wyścielamy ją wewnątrz trocinami, wymieszanymi z wilgotnym torfem. Otwór wejściowy powinien mieć średnicę ok.10 cm.
W kilka dni po kopulacji, samiczka zaczyna co raz częściej znikać w budce lęgowej i znosi tam najczęściej 5 jajek, które inkubuje przez okres ok.19 dni.Młode papużki są wyłącznie w pierwszych dniach ich życia, karmione tylko przez samiczkę, rosną bardzo szybko i już po ok.35-40 dniach opuszczają budkę lęgową. Są w tym czasie bardzo płochliwe i rozbijają się o ściany woliery, więc powinniśmy w pierwszych dwóch tygodniach spokojnie poruszać się w wolierze podczas karmienia ptaków i sprzątania jej.
Młode ptaki ubarwieniem przypominają dorosłą samice, są jednak troszkę mniejsze i mają ciemnawe dziobki. Samczyki można odróżnić od samiczek po ich śpiewie, jeszcze przed pierzeniem do szaty ostatecznej co ma miejsce mniej więcej w 14-16 tym miesiącu.
Pod względem karmy, ptaki te nie są wybredne. Podajemy im różne nasiona, takie jak : proso, kanar, owies, konopie, słonecznik, kardi, moczoną pszenicę. Podajemy tez zielonki, różne warzywa i owoce, w tym także dziko rosnące jak czarny bez, jarzębina.Możemy podawać także i gotowaną kaszę,ryż ,twaróg, biszkopty moczone w mleku. Nie wolno też zapominać o kostkach wapiennych i składnikach mineralnych i witaminach.
Zadziwiającym faktem w chowie tych papug jest to, że samiczki są cięższe niż samczyki i są bardziej krępej budowy ciała.
Podczas kilku lat hodowli tych ptaków, jestem pełen szacunku i podziwu co do nich. Do ich pięknego wyglądu, zachowania podczas rozrodu i zaufania do swojego opiekuna. Są to tak ufne ptaki, że po oswojeniu potrafią wprost z ręki pobierać przysmaki. Moją cierpliwość w oswajaniu i chowie tych papug, ptaki zdążyły mi się już odwdzięczyć dając na świat przychówek w kolejnych kilku latach.
Zachęcam hodowców tych pięknych papug do wyrażenia swoich sugestii co do ich chowy,tym bardziej że jest mało publikacji na ich temat ,a pozostałych miłośników zapraszam do ich hodowli.

JZ.

link. http://www.mangoverde.com...ic74-132-1.html

Zwana także papugą tarczową oraz barrabandą. Jest to atrakcyjna, ostro ubarwiona papuga pochodząca z Australii. Księżniczka tarczowa to jedna z trzech przedstawicielek rodzaju Polyteis (obok księżniczki wspaniałej oraz księżniczki słonecznej). Wszystkie te trzy gatunki występują wyłącznie na kontynencie australijskim. Księżniczka tarczowa zamieszkuje południowo-wschodnie obszary Australii, a zwłaszcza tereny Nowej Południowej Walii i Wiktorii.
U tego gatunku bardzo wyraźnie zaznaczony jest dymorfizm płciowy. Podstawową barwą u obu płci jest zielony. Czoło, gardło i część piersi samczyków są intensywnie żółte, dziób czerwony, a na piersi znajduje się jaskrawoczerwony pas w kształcie sierpa. Brzuch, kark, skrzydła i grzbiet mają kolor zielony. Ogon samca jest zielono-niebieski na wierzchu i czarny od spodu. Na ubarwienie samiczki składają się różne odcienie zieleni, z lekko niebieskim nalotem w okolicy twarzowej. Ogon jest z zewnątrz czarny, pióra wewnętrzne mają różowy odcień. Dorosłe osobniki obu płci dorastają do ok. 40 cm długości, z czego połowa to ogon. Samiczki mają nieco bardziej krępą budowę i są cięższe od samców.
Papugom tarczowym podaje się mieszankę prosa i kanaru, zielonki, kawałki jabłka, ziarna słonecznika, a także świeże gałązki z liśćmi. Dietę może urozmaicić gotowany ryż lub kasza, biszkopty maczane w mleku, twaróg. W okresie lęgu ptaki powinny mieć dostęp do mieszanki jajecznej z dodatkiem witamin.



www.flickr.com
www.anra.gov.au