[york73]

Karmienie to jeden z podstawowych czynników warunkujące dobre samopoczucie i kondycję konia. Biorąc pod uwagę zasadnicze różnice wynikające z oddmiennej budowy i użytkowania poszczególnych ras okazuję się, że właściwe karmienie jest dość skomplikowane. Wynika to po częsci ze specyficznej budowy końskiego układu pokarmowego. Żołądek konia jest bowiem nieproporcjonalnie mały w stosunku do masy ciała. Jest on jednokomorowy, ma małą pojemność (6-15 dm3). Wypust jest wąski i do tego umieszczony skośnie, co uniemożliwia cofanie pokarmu do przełyku. Spośród wszystkich przeżuwaczy koń charakteryzuje się najkrótszym przewodem pokarmowym. W konsekwencji każde z zaburzeń trawienia spowodowane błędnym podaniem pokarmu może się okazać tragiczne w skutkach. To właśnie dlatego konia należy karmić często, podając paszę w niewielkich ilościach. Powinna odznaczać się ona wysoką jakością a każda zmiana musi być wprowadzana stopniowo.
http://horse-planet.ghost...mieszkanko.html

[york73]

Na tej samej stronie podają:

Ciasteczka dla koni
Składniki: owies, płatki owsiane, mąka pszenna, marchewka starta na grubych oczkach, woda lub skok jabłkowy.
Sposób wykonania: składniki wymieszać ze sobą i dolac do nich wody (lub soku) a następnie wyrobić ciasto. Uformować ciasteczka i piec je w rozgrzanym piekarniku (180 o) aż staną się brązowe i twarde. Konie mogą je jeść w większych ilościach następnego dnia..

Spotkałam się także z wersją, w której dodawano melasę, ale ponieważ nie zawsze jest ona dostępna można ją spokojnie ominąć.

Rodzaje pasz:

1. Pasze treściwe-charakteryzują się wysokim skoncentrowaniem składników pokarmowych. Ze względu na pochodzenie można je podzielić na: roślinne (ziarna zbóż, nasiona roślin motylkowych i oleistych, jak również produkty odpadowe przemysłu spożywczego) oraz zwierzęce. Pasze te stosuje się indywidualnie lub w odpowiednich mieszankach.

Pasze roślinne :
a) ziarno zbóż:

1. Owies - obok skrobi zawiera także tłuszcz (3-7%) oraz substancje śluzowe o właściwościach dietetycznych. Białko owsa jest niepełnowartościowe i powinno być uzupełniane białkiem innych pasz (zielonki, siano, ziarno motylkowych). Duże ilości włókna w owsie przeciwdziałają pęcznieniu ziarna w żołądku, tak więc dzienne dawki owsa mogą być większe niż w przypadku innych zbóż przy mniejszym zagrożeniu zdrowia. Nie wymaga on specjalnego przygotowania (oczywiście istnieją nieliczne wyjątki). Skarmiany może być bezpośrednio lub też z dodatkiem sieczki.
Generalnie powinien być skarmiany w całości, bo wówczas konie o dobrych zębach, nie jedzące zbyt łapczywie, dobrze go przeżuwają i ośliniają. Jednakże w przypadku koni starych, o nieprawidłowym lub też zepsutym uzębieniu, jak również konie młodych będących w okresie wymiany zębów mlecznych na stałe rozcieranie nie jest należyte a przez to wykorzystanie paszy maleje. Dlatego też bardziej racjonalne jest podawać owies gnieciony albo śrutowany.

2. Jęczmień - najczęściej jedyne ziarno zboża stosowane w żywieniu koni na Środkowym Wschodzie. Tamtejsze odmiany mają jednak cieńszą łuskę niż te uprawiane w Europie i dlatego jest on bardziej bezpieczną paszą. Według opinii hodowców ziarno naszego jęczmienia wymieszane z sieczką może być skarmiane, jeśli stanowi tylko dodatek do owsa (ok. 1/3) i konie do jego obecności zostały stopniowo przyzwyczajone. Samo ziarno jęczmienia najlepiej zadawać koniom gniecione lub grubo śrutowane czy też parowane. Wartość odżywcza jęczmienia jest ok. 10% wyższa od wartości owsa. Zwiększpne dawki jęczmienia na ogół lepiej znoszą konie zimnokrwiste niż szlachetne. Jęczmień jest szczególnie przydatny aby poprawić stan odżywienia koni wychudzonych. Podobnie jak ziarno innych zbóż, ziarno jęczmienia nie zawiera dużo soli mineralnych i witamin, a jego białko jest niepełnowartościowe i dlatego też uzupełnia się je innymi paszami.

3. Pszenica - jej wartość pokarmowa i strawność jest duża. Znaczna zawartość glutenu w ziarnie pszenicy grozi natomiast niebezpieczeństwem tworzenia się brył w przewodzie pokarmowym, dlatego własnie przyjmuje się, iż udział ziarna pszenicy w dawce pasz treściwych nie powinien przekraczać 25%. Zadaje się je gniecione lub grubo śrutowane zwilżone lub też w całości namoczone. Na paszę przeznacza się głównie otręby pszenne, które są szczególnie cenione w przypadku żywieniu klaczy źrebnych oraz karmiących (właściwości mlekotwórcze) , źrebiąt i młodzieży. Pożądany jest również ich dodatek w dawce dla ogierów kryjących i koni w treningu sportowym. Otręby pszenne stanowią też istotny element meszu.

4. Żyto - posiada charakteryzuje się podobnymi niekorzystne właściwościami co pszenica - jest twarde, ma także skłonność do pęcznienia i zbrylania się w przewodzie pokarmowym konia. W związku z tym może spowodować kolkę, poza tym jest mniej smaczne od pszenicy. Żyto pod względem odżywczym (energotwórczym) jest paszą wartościową lecz nadaje się prawie wyłącznie dla koni roboczych. Najlepiej gdy jego udział w dawce treściwej nie przekracza 25-30%. Ze względu na to, iż ziarno żyta w zetknięciu z wodą czy też sokami trawiennymi, wytwarza śluz zlepiający je w grudki, należy je uprzednio śrutować i skarmiać wilgotne lub namoczone albo ugotowane (parowane). W ten sposób przygotowane ziarno żyta nie powoduje ryzykownych dla zdrowia następstw.

5. Kukurydza - zawiera ona dość małe ilości włókna surowego, a dużo skrobi i nieco mniej białka. Jest uboga w składniki mineralne (a szczególnie wapń). Ziarno kukurydzy uważa się za świetną paszę dla koni roboczych. Należy je jednak skarmiać grubo ześrutowane, gdyż drobno zmielone przyczynia się do powstawania kolek i innych zaburzeń układu pokarmowego.

b) nasiona roślin strączkowych:
Nasiona roślin strączkowych stosowane są w żywieniu koni jako dodatek do paszy treściwej - nie powinny one przekraczać 30% ogólnej jej ilości. Zawierają stosunkowo dużo białka i dlatego mają istotne znaczenie w uzupełnianiu dawki pokarmowej dla koni o wyższym zapotrzebowaniu na ten składnik to jest źrebiąt i koni hodowlanych. Należy jednak pamiętać, że białko to nie ma dużej wartości biologicznej (oprócz białka soi).

1. Groch siewny i polny - bardzo wartościowe pasze. W porównaniu z bobikiem i wyką groch jest ubogi w białko, lecz jego przydatność w żywieniu koni jest znacznie większa. Należy go jednak skarmiać bardzo ostrożnie (śrutowany, moczony, gotowany) i w niezbyt dużych ilościach, ponieważ wykazuje działanie zatwardzające i wzdymające. Mimo to działa korzystnie na poprawę kondycji.

2. Bobik - pod względem odżywczym jego ziarno jest bogatsze od grochu, ale trudniej strawne oraz bardziej zatwardzające i wzdymające. Po stopniowym przyzwyczajeniu koni, szczególnie przy równoczesnym stosowaniu pasz soczystych, może być z pożytkiem wykorzystywane w żywieniu koni ciężko pracujących (1-2, a nawet 3kg dziennie).

3. Łubin żółty i niebieski - ma podobne zastosowanie jak ziarno bobiku. Białko łubinu odznacza się wyższą wartością biologiczną niż białko bobiku.

4. Wyka siewna - ziarno wyki może być stosowane tylko wyjątkowo i jedynie jako pasza dla koni roboczych, gdyż jest ono niesmaczne (gorzkie) i wywołuje zaparcia i wzdęcia.

c) nasiona roślin oleistych:
Odznaczają się one wysoką zawartością tłuszczu i białka. Tak jak ziarno zbóż i roślin strączkowych cechuje je mała zawartość wapnia. Również skład witaminowy jest ubogi (oprócz witamin z grupy B). Właściwie tylko nasiona lnu wykorzystywane są w stanie naturalnym jako specjalny dodatek paszowy w żywieniu koni, pozostałe nasiona roślin oleistych zużywane są na paszę wyłącznie po odtłuszczeniu, jako makuchy lub śruty poekstrakcyjne.

1. Len - jakość białka siemienia lnianego jest dość wysoka, jednakże ustępuje ono pod tym względem soi. Zawarty w nim tłuszcz dodatnie wpływa na połysk sierści. Inną cenną właściwością siemienia jest to, że przy zetknięciu się z wodą, szczególnie zaś w czasie podgrzewania, wydziela duże ilości lekko pęczniejących substancji śluzowych, które mają korzystny wpływ na błonę śluzową przewodu pokarmowego. Przy przechowywaniu należy mieć na uwadze, że w siemieniu zawarty jest glikozyd (linamaryna), który w wilgotnym środowisku przekształca się w silnie trujący kwas pruski. Dlatego też nie gotowane siemię lniane można skarmiać jedynie w małych ilościach, (szkodliwe właściwości niweluje gotowanie 10-15 minut). Rozgotowane siemię lniane służy do przygotowania meszu.

2. Soja - należy do roślin motylkowych gruboziarnistych, strączkowych, a ze względu na wykorzystanie - roślin oleistych. Ziarno soi jest bogate w białko - zawiera średnio 34% tego składnika oraz 18% tłuszczu. Na paszę przeznacza się śrutę po wyekstrahowaniu oleju. Zabieg ten czyni śrutę sojową specjalnie przydatną przede wszystkim w żywieniu źrebiąt i młodzieży (od 0,5 do 2kg dziennie).

3. Słonecznik - bardzo wartościowa pasza. Tak jak nasiona lnu słonecznik zawiera substancje śluzowe działające korzystnie na trawienie. Ziarno słonecznika w postaci śruty ma również korzystny wpływ na stan skóry oraz połysk sierści. Jednakże ziarno słonecznika jest uboższe od ziarna lnu pod względem białka, a także energii.
Do pasz treściwych zalicza się również susz, który otrzymuje się z zielonki z bardzo młodych roślin silnie ulistnionych i o małej ilości łodyg, wysuszonej bardzo szybko w sposób mechaniczny (gorącymi gazami). Pod wpływem wysokich temperatur (600-10000C) następuje natychmiastowe zahamowanie wszelkich procesów metabolicznych w suszonych roślinach, dzięki czemu zachowują one w prawie niezmienionym stanie wszystkie składniki pokarmowe, również witaminy, a szczególności karoten. Dlatego susz zachowuje walory zielonki, a przy tym cechuje się wysoką koncentracją składników - dlatego zalicza się go do pasz treściwych, a nie objętościowych. Susz jest szczególnie cenny dla klaczy ciężarnych, karmiących oraz reproduktorów, a przede wszystkim zaś dla odsadków i młodzieży. Inną cenną dla koni paszą pochodzenia roślinnego są drożdże suszone. Szczególnie drożdże piwne są przydatne jako 3-5% dodatek do mieszanek treściwych . Działają one korzystnie w przypadku dłużej trwających zaburzeń w trawieniu. Wpływają także wzmacniająco i pobudzają apetyt. Zawierają dużo białka i witamin.

Pasze pochodzenia zwierzęcego:
Pasze pochodzenia zwierzęcego są cenne, zwłaszcza w przypadku zwierząt rosnących i hodowlanych, z uwagi bogactwo białka.
1. Mleko krowie -używane głównie do karmienia osieroconych źrebiąt. Mleko w proszku może być cennym dodatkiem do mieszanek treściwych dla odsadków i starszej młodzieży, a także znacznie eksploatowanych reproduktorów.
2. Jaja kurze - okresowo podawane ogierom kryjących jak również szybko rosnącym źrebakom (pełnej krwi angielskiej) Żadna z wymienionych tu pasz treściwych nie zawiera wszystkich składników pokarmowych i w odpowiednich ilościach, dlatego prawidłowe żywienie koni polega na umiejętnym utworzeniu dawki pokarmowej składającej się z różnych pasz. W tym też celu przygotowuje się mieszanki pasz treściwych, które mogą być uzupełniane dodatkami mineralnymi i witaminowymi. Dzieli się je na dwie podstawowe grupy: jedna przeznaczona jest do uzupełniania i urozmaicania podstawowej paszy treściwej (ziarna zbóż), druga natmoiast całkowicie ją zastępuje. Mieszanki pierwszej grupy (premiksy) są bardziej skoncentrowane - zawierają więcej białka o wysokiej wartości biologicznej - szczególnie, jeśli przeznaczone są dla źrebiąt. Zadaje się je w stosunkowo niewielkich ilościach, 1-2kg dziennie. Mieszanki z drugiej grupy zadawane są głównie jako jedyna pasza treściwa w dawce z sianem i słomą.


2.Pasze objętościowe - średnio zawierają w stanie suchym ponad 18% surowego włókna i wykazuja niską koncentrację składników odżywczych (białek, węglowodanów i tłuszczów). W zależności zawartości wody, wyróżniamy pasze objętościowe suche (siano, słoma, plewy) i pasze objętościowe soczyste (zielonki, okopowe).

Pasze objętościowe suche:
1. Siano - zielonka skoszona przed kwitnieniem, na początku kwitnienia albo w pełnym rozkwicie, wysuszona w warunkach naturalnych na łące lub polu. Jest to podstawowa z pasz, koń powinien mieć zawsze dostęp do niej. Siano powinno być suche i aromatyczne, w żadnym wypadku nie nadaje się do skarmiania siano zatęchłe, spleśniałe lub też zaparzone. Przed karmieniem siano musi przejść okres "wypocenia", w tym czasie stopniowo oddaje wodę i co ważne traci niektóre szkodliwe substancje. Okres ten wynosi przynajmniej 6-8 tygodni od zbioru.
1.1 Siano z roślin uprawnych - zboża na siano kosi się w czasie, gdy kłosy i łodygi maja jeszcze zielona barwę. Takie siano jest najsmaczniejsze i cechuje je największa wartość pokarmowa. Najmocniej cenione ze względu na smakowitość i właściwości odżywcze jest siano z owsa .
1.2 Siano łąkowe - składa się przeważnie z traw, z dmieszką ziół oraz roślin motylkowych . Ma znaczenie jako źródło białka, soli mineralnych i witamin oraz jako pokarm dla mikroflory jelita grubego. Siano to może całkowicie zaspokoić potrzeby pokarmowe konia nie pracującego lub też pracującego bardzo lekko.
1.3 Siano z roślin motylkowych - zazwyczaj jest ono bogatsze w białko i składniki mineralne niż siano łąkowe. Jednak rośliny motylkowe trudniej się suszą a siano z nich powstałe ma właściwości zatwardzające i wzdymające.


2. Słoma - pasza o dość niskiej wartości odżywczej. Wywołuje ona jednak uczucie sytości u koni a także zapewnia odpowiednie warunki do prawidłowego przebiegu procesów fermentacyjnych w przewodzie pokarmowym. Zadawanie słomy w formie sieczki w mieszaninie z ziarnem pobudza konia do lepszego żucia i zwiększa wydzielanie śliny.

3. Plewy - odpadki otrzymywane podczas młócenia i czyszczenia dojrzałych zbóż. Podobnie jak słome cechuje je niska wartość odżywcza, lecz spełniają też ważna rolę w procesach trawienia.

Pasze objętościowe soczyste:
1. Zielonki - cenna pasza, nie może jednak całkowicie zaspokoić potrzeb żywieniowych koni. Zielonki zawierają duże ilości łatwo przyswajalnego białka, składników mineralnych i witamin. Na zielonki przeznacza się rośliny motylkowe (seradela, peluszka, bobik, łubin pastewny) oraz trawy zbóż (owsa, jęczmienia, pszenicy, żyta).

2. Rośliny okopowe - nie są szczególnie niezbędne w żywieniu koni, choć mogą być dobrze wykorzystywane. W razie braku zielonki gdy występuja pewne niedobory dietetyczne, można je uzupełniać roślinami okopowymi. Charakteryzują się one znaczną zawartością skrobi (ziemniaki) i cukrów rozpuszczalnych w wodzie (buraki, marchew) oraz witaminy A (marchew) i B1 (ziemniaki), jak również nieznaczną ilością białka i wapnia.
2.1 Marchew stanowi bardzo cenną paszę dla koni, gdyż zawiera witaminę A. Oprócz tego działa pobudzająco na apetyt i ze względu na łatwo przyswajalne cukry przyczynia się do szybkiego poprawienia stanu odżywienia koni.
2.2 Buraki cukrowe są najbardziej wartościowe pod względem odżywczym ze względu na wysoką zawartość cukrów (do ponad 70% suchej masy), które łatwo się przyswajają i są szybko wykorzystywane. Dlatego włąsnie konie , które je otrzymują nie mogą pozostawać bez pracy, gdyż w przeciwnym razie grozi im mięśniochwat. Mniej niebezpieczne dla koni, które aż tak intensywnie nie pracują są buraki półcukrowe lub pastewne o dużej zawartości suchej masy.
3. Jabłka - zawierają około 85% wody, a sucha masa składa się z cukrów i pektyn, składników mineralnych posiadają niewiele, a zawartość witamin nie jest wyższa niż w korzeniach i bulwach roślin okopowych.

http://horse-planet.ghost...mieszkanko.html

[Gordyj]

[Łukasz91]

Oczywiście, że konie nie są przeżuwaczami. Do przeżuwaczy zaliczamy kozy, owce, bydło, wielbłądy... tak poza tematem

[Gordyj]

No generalnie chodzi tu o posiadanie żołądka wielokomorowego i wielokrotne przeżuwanie porcji paszy...

Poza tym słowo karmienie określa czynność polegającą na podawaniu pożywienia ...

No ale już nie będę się czepiał

[wanted]

Zauważcie ze to teksty zapożyczone z innych stron.

A odnośnie samych koni, to zwierzęta bardzo mi się podobają i troszkę widziałem co i jak z ich karmieniem, w końcu wychowałem się praktycznie wśród koni Dziadek miał ich 11 sztuk, jeden nawet nazwany moim imieniem.